Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά
Οι οργανωμένοι οπαδοί του Πανιωνίου, δείχνοντας αντιφασιστικά αντανακλαστικά, έκλεισαν πριν καν ανοίξει την πόρτα στα μούτρα του ναζί στηβ γιατζόγλου. Ο οποίος πήγε να βγει και από πάνω με δηλώσεις του στυλ «ο αθλητισμός είναι φασισμός» και άλλα τέτοια γραφικά. Ζαλίστηκε από την πόρτα που του έσκασε στα μούτρα και το παραλήρημα ήταν «λογικό». Οι Panthers λοιπόν με το άκουσμα περί συνομιλίων μεταξύ ΚΑΕ Πανιωνίου και στηβ το πρώτο πράγμα που τους απασχόλησε δεν ήταν το καλό, το αγωνιστικό καλό της ομάδας μπάσκετ, αλλά η αξιοπρέπεια και η ιστορία του συλλόγου. Μέρος της οποίας είναι ΚΑΙ οι οπαδοί. Και οι οργανωμένοι οπαδοί. Και όταν διάφοροι περί του οποιουδήποτε συλλόγου (παίκτες, προπονητές, παράγοντες, κτλ) ξεχνούν βασικά πράγματα που έχουν να κάνουν με την ιστορία του κάθε συλλόγου, οι οργανωμένοι οπαδοί χτυπούν καμπανάκι. Και επανέρχεται η τάξη. Κάπως έτσι έληξε και η μεταγραφή στηβ στον Πανιώνιο. Χτύπησε καμπανάκι και ο φασίστας ξανά στην τρύπα του.
Πάμε παρακάτω
Με αφορμή λοιπόν την κίνηση των Πανθήρων να ακυρώσουν στην πράξη τη μετακίνηση του στηβ στον Πανιώνιο, με το που «έσκασε» η είδηση, αθλητικογράφοι αλλά και διάφοροι πολιτικοί φορείς εκθείασαν την κίνηση των οπαδών του Πανιώνιου, και χάρηκαν για την προσθήκη ακόμη μιας αντιφασιστικής νίκης. Ωστόσο υπήρξαν δημοσιεύματα, που συνήθως υπάρχουν πάντα με αντίστοιχες ειδήσεις, που από τη μια οι αρθρογράφοι πανηγύριζαν για την politica στάση των Πανθήρων και από την άλλη έλεγαν και ξαναέλεγαν για τις no politica κερκίδες με συμπέρασμα ένα και μοναδικό: η κίνηση των Πανιώνιων είναι η όαση στο βούρκο του φασιστικού δηλητηρίου που ολοένα και περισσότερο μολύνει τις κερκίδες.
Με κάθε ευκαιρία λοιπόν τονίζεται και ξανατονίζεται η κατάσταση στην οποία έχει επέλθει η οπαδική σκηνή που ακροβατεί μεταξύ no politica και φασισμού. Είτε λέγεται αυτό λόγω ασχετοσύνης, είτε λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων, είτε λόγω μιας γενικότερης αντίληψης που λέει πώς οι οπαδοί εν δύναμει είναι «κακό πράγμα». ένα είναι σίγουρο: η θέση αυτή απέχει μίλια από την πραγματικότητα. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Πανό για τους πρόσφυγες, κινήσεις αλληλεγγύης προς μετανάστες, πανιά για τη δολοφονία του Φύσσα, επιθέσεις σε χρυσαυγίτες, αντιρατσιστικά πανό, ανακοινώσεις.
Και επειδή θα πουν διάφοροι πως επιλέγουμε να παρουσιάζουμε την μια πλευρά, να πούμε το εξής: φυσικά υπάρχουν σύνδεσμοι και κερκίδες που κάνουν παιχνίδι ακροδεξιοί ή γεγονότα που έχουν συμβεί εναντίον μεταναστών και προσφύγων και έχουν εμπλακεί οπαδοί (βλ. τα πρόσφατα γεγονότα στη Μυτιλήνη). Όμως σε καμιά περίπτωση δεν είναι πλειοψηφία, και σε καμιά περίπτωση δεν είναι αυτή η συνθήκη της ελληνικής οπαδικής σκηνής. Ευτυχώς. Και υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν για αυτό. Ο καθένας στην ομάδα του, στο σύνδεσμό του, στην κερκίδα του. Για να παραμείνουν οι εξέδρες καθαρές από φασίστες. Ή για να μην πάρουν το πάνω χέρι οι «κακοί». Ή για να μην μπορέσουν ποτέ να εκφραστούν δήμοσια.
Οταν λοιπόν γράφουν διάφοροι αποψάρες επ’αφορμής γεγονότων όπως αυτό με τους Πάνθηρες και τον στηβ, καλό θα είναι, αν δεν ξέρουν να ψάχνουν τι συμβαίνει, για να βγάλουν τα σωστά συμπέρασματα, αυτά που πατάνε στην πραγματικότητα και όχι αυτά που θα ήθελαν να ισχύουν.
Και κλείνουμε με τα «ψιλά γράμματα»
Κάπου στην ανακοίνωση των Πανθήρων με αφορμή όσα έγιναν και ακούστηκαν για την υπόθεση στηβ υπήρχε η εξής επισήμανση: Ευχαριστούμε θερμά τον κόσμο όλων των ομάδων που στήριξαν ηθικά με μηνύματα συμπαράστασης τον αγώνα μας. Ήταν και για μας ένα μάθημα οπαδικής αλληλεγγύης που μας προβλημάτισε ευχάριστα ως αναφορά τις μελλοντικές μας κινήσεις σε σχέση με την συνοχή της ταξικής ενότητας που μπορεί και πρέπει να υπάρχει ανάμεσα στα παιδιά των κερκίδων.
Αυτές τις 54 λέξεις δεν τις σχολίασε κανείς αθλητικογράφος. Οπαδική αλληλεγγύη; Ταξική ενότητα αναμέσα στα παιδιά των κερκίδων; Τι είναι αυτά ρε; Ποιος γράφει τέτοιες ανακοινώσεις; Ψιλά γράμματα αυτά για όλους αυτούς που μένουν μόνο στο ερώτημα «τελικά οι κερκίδες είναι δηλητηριασμένες από τον φασισμό ή όχι;».
Αυτές οι γραμμές, αυτές οι 54 λέξεις θα έπρεπε να «παίξουν παντού». Ειδικά από όλους αυτούς τους πολιτικούς φορείς που αρέσκονται να ασχολούνται με τα των οπαδών. Γιατί σε αυτές τις λέξεις αποτυπώνεται όλη η ουσία μιας διαφορετικής αντίληψης για την οπαδική κουλτούρα. Μιας διαφορετικής αντίληψης για ένα γήπεδο αλλιώς. Για μια κερκίδα αλλιώς. Μια κερκίδα και ένα γήπεδο χρωμάτων και συνείδησης. Με αυτό το «σλόγκαν» δέκα χρόνια τώρα σαν RFU πορευόμαστε και προχωράμε. Και προσπαθούμε και παλεύουμε και εμείς από την πλευρά μας να γίνει αυτή η διαφορετική αντίληψη κτήμα όσο το δυνατόν περισσότερων οπαδών. Όπως θέλει δύναμη και γερά στομάχια να μην αφήνεις περιθώρια έκφρασης στους φασίστες, έτσι θέλει και γερά στομάχια και ανοιχτά μυαλά (όχι καμμένα) για την ενότητα, το unity μεταξύ των οπαδών. Γιατί είναι γνωστό πως if the kids are united, then we’ll never be divided!!!