Οι μισές ομάδες της Basket League έχουν επώνυμο. Εφτά στις δεκατέσσερις. Και κατά πως πάει, θα αυξηθούν. Δεν είναι φυσικά ελληνική πρωτοτυπία, μιας και στο εξωτερικό και στα περισσότερα ευρωπαικά πρωταθλήματα ισχύει το ίδιο. Ιστορικές ομάδες έβαλαν δίπλα στο όνομά τους ταμπέλα και πολλές λόγω αυτής της μετονομασίας άλλαξαν χρώματα, σήμα και φανέλα. Όπως για παράδειγμα η ομάδα του Ρεθύμνου, για να επιστρέψουμε στην ελληνική πραγματικότητα, που λόγω του τελευταίου χορηγού της άλλαξε χρώμα και σήμα και από τα μπλε πήγε στα κεραμιδοκίτρινα. Ετσι έχουμε στο ελληνικό πρωτάθλημα ομάδες που πέρα από το μπάσκετ ασχολούνται με διατροφικά συμπληρώματα, με ξενοδοχεία, με κρέατα, με συστήματα θέρμανσης, με το πρόβλημα της τριχόπτωσης, με την ακτοπλοϊα και γενικώς με τις επενδύσεις παντός είδους.
«Είναι το σύγχρονο μπάσκετ, ηλίθιε!» θα μπορούσε να μας πει κάποιος. «Ετσι γίνεται παντού στην Ευρώπη, οι σύλλογοι επιβιώνουν οικονομικά μόνο με τα φράγκα των χορηγών», θα μας πει κάποιος άλλος. Αλήθεια είναι όλα αυτά. Υπάρχει όμως κάποιο όριο; Και αν ναι ποιος το βάζει αυτό το όριο; Γιατί όρια στα φράγκα και τα συμφέροντα οι ιδιοκτήτες, οι επενδυτές και οι χορηγοί σίγουρα δεν θα βάλουν. Οι οπαδοί που είναι η καρδιά και ο πνεύμονας των συλλόγων πως αντιμετωπίζουν τις αλλαγές σε ονόματα, χρώματα και εμβλήματα; Γιατί δεχόμαστε την αλλοίωση της ιστορίας των συλλόγων μας αδιαμαρτύρητα; Και μην πει κάποιος πως «έλα μωρέ τώρα, σιγά το πράγμα». Αυτή η στάση μπορεί να οδηγήσει σε περαιτέρω «βιασμό» της ιστορίας. Και αν ένα επώνυμο είναι «σιγά το πράγμα», οι αλλαγές σημάτων και χρωμάτων τι είναι; Όσο δεχόμαστε χωρίς κουβέντα, τις παρεμβάσεις των χορηγών και τις συμφωνίες που συνάπτουν οι διοικήσεις, τόσο πιο εύκολα θα οδηγηθούμε σε πιο ακραίες αλλαγές. Εκτός και αν αρέσει άλλο χρώμα και σήμα να έχει το κασκόλ σου και άλλο η φανέλα της ομάδας σου…