Για ποιον σεβασμό στους οπαδούς μιλάμε;

Λάβαμε και δημοσιεύουμε την παρακάτω επιστολή (και τη φωτογραφία) που μας ήρθε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο. Διαβάστε προσεκτικά. Αγγίζει ένα θέμα που δεν μας πολυαπασχολεί αλλά είναι σοβαρό και φυσικά αναδυκνύει την απαξίωση των φιλάθλων από τις διοικήσεις, από τους αρμόδιους, από τους κάθε λογής υπεύθυνους συντήρησης και ελέγχου των γηπέδων. Ένα θέμα που αποδυκνύει αυτό που μια ζωή λέμε: κανένας σεβασμός στον φίλαθλο…

Κανένας σεβασμός…

Κυριακή μεσημεράκι. ΑΕΚ – Βέροια. Ωρα 15.00. Ιδανική ώρα για γήπεδο, ιδανική θερμοκρασία, ιδανικές συνθήκες για να πάρεις το παιδί σου και να πας γήπεδο. Μετά από πολλά χρόνια που πηγαίνω στο ΟΑΚΑ, πρώτη φορά πήγα στις κερκίδες 3-5. Είναι οι κάτω εξέδρες, για όσους δεν γνωρίζουν, που είναι δεξιά του πετάλου των οργανωμένων στην ευθεία του κόρνερ. Πήγα εκεί γιατί όταν συνοδεύεις ένα παιδί σίγουρα, αναμένεις το περιβάλλον και ο χώρος να είναι πιο ασφαλής για να κυκλοφορήσει και να σταθεί ένα παιδί. Οταν για χρόνια πας στο πέταλο, με τους φίλους σου, την παρέα σου, πολλά πράγματα είτε δεν τα προσέχεις, είτε δεν τα πολυπαρατηρείς, είτε τα βλέπεις αλλά δεν λογίζεσαι τους κινδύνους γιατί είσαι στη μούρλα, και στο τέλος τέλος μπορείς να προστατέψεις τον εαυτό σου σε οποιαδήποτε απειλή κινδύνου.

Μην έχοντας λοιπόν σαφή εικόνα των συνθηκών στις συγκεκριμένες εξέδρες, κατεβήκαμε με τον γιο μου για να βρούμε να κάτσουμε χαμηλά στις κερκίδες για να υπάρχει όσο το δυνατόν για αυτόν, καλύτερη εικόνα του γηπέδου και πιο άμεση επαφή με το παιχνίδι. Οταν προσφέρεις τη δυνατότητα στο παιδί σου να νιώσει για πρώτη φορά την εμπειρία του γηπέδου, αναζητάς τις καλύτερες συνθήκες για να γίνει αυτό. Αυτό που αντικρύζεις φτάνοντας στις πρώτες θέσεις, στις πρώτες σειρές των κερκίδων είναι αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία. Οι δύο πρώτες σειρές καθισμάτων είναι ξηλωμένες και έχουν απομείνει οι μεταλικές βάσεις για τα καρεκλάκια που κατά τη διάρκεια του αγώνα αποδείχτηκαν τρομέρα επικίνδυνες για την ασφάλεια του παιδιού. Όχι μόνο του δικού μου, αλλά και άλλων παιδιών που ήταν εκεί και από κάποια χρονική στιγμή και μετά πήγαιναν πέρα δώθε στις εξέδρες και στα σκαλιά, ανακαλύποντας τη χαρά του παιχνιδιού σε ένα καινούριο περιβάλλον. Πραγματικά, η αγωνία μου για να μη γίνει η στραβή και σε κάποιο γλίστρημα γίνουν τα χειρότερα, ήταν τεράστια. Και μιλάμε πάντα για ένα γήπεδο Ολυμπιακών προδιαγραφών. Φανταστείτε τι γίνεται σε άλλα γήπεδα…

Ενα άλλο σημείο-παγίδα της συγκεκριμένης εξέδρας ήταν μια τρύπα, ένα κενό στο τοιχείο που είναι το κάγκελο και «βλέπει» στην γνωστή τάφρο του ΟΑΚΑ. Και εκεί με ένα στραβοπάτημα ένα μικρό παιδί μπορεί έτσι απλά να βρεθεί κάτω με πολύ άσχημα αποτελέσματα. Τελικά μετά από κάποιο σημείο, πήρα τον γιο μου και παρόλο τις γκρίνιες του γιατί φυσικά περνούσε μια χαρά τρέχοντας ανάμεσα στα φονικά μεταλικά σίδερα, πήγαμε παραπάνω. Λίγο πριν την οριστική μετακόμισή μας σε άλλο σημείο του γηπέδου, ο μικρός αναρωτήθηκε για το ρόλο του συρματοπλέγματος στον εξωτερικό τοίχο του ΟΑΚΑ. «Είναι για να αποτρέπονται οι εισβολείς, παιδί μου… Μέσα στην τάφρο, παλιότερα είχαν και κροκόδειλους, αλλά δεν είχαν λεφτά να τους συντηρήσουν και τους κατήργησαν», του είπα κάνοντας και λίγο χιούμορ…

Πολλές φορές σαν οπαδοί απαιτούμε σεβασμό, απαιτούμε τα στοιχειώδη προκειμένου να μην αντιμετωπιζόμαστε σαν «ζώα» αλλά σαν άνθρωποι, σαν φίλαθλοι που στην τελική πληρώνουμε ένα σεβαστό ποσό για να δούμε την ομάδα μας. Αλλά τα περισσότερα γήπεδα γενικά αλλά πολύ περισσότερο ειδικά για παιδιά είναι επικίνδυνα και ακατάλληλα. Και αν οι διοικήσεις και οι υπεύθυνοι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τους σκληροπηρυνικούς οπαδούς, τους οργανωμένους και τους αντιμετωπίζουν μονίμως ως κάφρους, τους υπόλοιπους φιλάθλους πως τους αντιμετωπίζουν; Από αυτήν την εμπειρία που είχα την Κυριακή, μάλλον με το ίδιον τρόπο. Ας φροντίσουν λοιπόν πρώτα να φτιαχτούν γήπεδα ασφαλή και χωρίς παγίδες θανάτου (για μικρούς και μεγάλους) και ας ασχοληθούν μετά για τα άλλα, τα «σοβαρά» ζητήματα που απασχολούν το ποδόσφαιρο.

Με εκτίμηση, Τ.Α.