Πριν 25 χρόνια περίπου, η γνώμη των αρθρογράφων σε εναλλακτικά έντυπα της εποχής, για το «φαινόμενο των hooligans» ήταν σαν αυτή του παρακάτω άρθρου που αναδημοσιεύουμε από το περιοδικό 01 (1994). Ηταν ακόμη μια, ας πούμε, αγνή εποχή και για τον κόσμο των γηπέδων και τους οπαδούς. Από τότε πολλά έχουν αλλάξει και πολλά έχουν μείνει ίδια. Διαβάστε και βρείτε διαφορές και ομοιότητες…
Hooligans, τα παιδιά ενός κατώτερου θεού…
Η πρωινή προπόνηση μόλις είχε τελείωσει. Οι άνθρωποι του γηπέδου έμπαιναν για να μαζέψουν τις μπάλες και τα υπόλοιπα σύνεργα. Καταϊδρωμένοι αλλά ευχαριστημένοι, οι παίκτες της ομάδας έφευγαν βιαστικοί μήπως και γλιτώσουν τις πρώτες ψιχάλες από την πρωινή εγγλέζικη βροχή. Ούτε που πρόσεξαν μια μικρή ομάδα ανθρώπων δίπλα στην πλάγια γραμμή, στη σέντρα περίπου.
Ενας από αυτούς, μόλις πάτησε στον αγωνιστικό χώρο, με αργές κινήσεις σήκωσε πάνω από το κεφάλι του κάτι που έμοιαζε με βάζο και το γύρισε προς όλες τις κατευθύνσεις. Οπως ακριβώς θα έκανε και ο αρχηγός της ομάδας στο ασφυκτικά γεμάτο γήπεδο αν κέρδιζαν το πρωτάθλημα. Χωρίς όμως ζητοκραυγές τώρα, ήσυχα, με τους λίγους φίλους να σιγοτραγουδούν τον Υμνο της Ομάδας, σκορπίστηκαν στον αγωνιστικό χώρο οι στάχτες ενός ακόμη νεκρού οπαδού. Ηταν η τελευταία επιθυμία του. Τι άλλο να ζητήσει αυτός που λάτρεψε τα χρώματα μιας ποδοσφαιρικής ομάδας από το να είναι για πάντα εκεί; Να ακούει τα βράδια των μεγάλων συναντήσεων τις ιαχές από την εξέδρα. Να νιώθει την ανατριχιλά του γκολ και την αποθέωση της λήξης. Οταν ζούσε ακόμη, μαζί με τους άλλους οπαδούς της ομάδας του, την ακολουθούσαν όπου πήγαινε όπως οι γλάροι το πλοίο. Όποιος τολμούσε να πει κακό του έβγαζαν τα μάτια με τα νύχια και τον τρομοκρατούσαν με τις κραυγές τους. Τους έλεγαν hooligans αλλά αυτό ούτε που τους ένοιαζε.
Τους hooligans δεν τους αγαπάει κανείς, ίσως ούτε και οι γονείς τους. Σίγουρα δεν τους αγαπούν οι πρόεδροι και οι παράγοντες των ομάδων γιατί δεν είναι καλά κοτόπουλα. Όχι μόνο δεν έχουν πολλά λεφτά αλλά με τα καμώματά τους διώχνουν και τους «καλούς» πελάτες. Οικογενειάρχες με παιδιά που θα αγοράζουν και από την μπουτίκ της ομάδας. Και οι εφημερίδες δεν τους πάνε γιατί σπάνια τις αγοράζουν και δεν έχουν σε μεγάλη υπόληψη τη γνώμη των δημοσιογράφων, που κάνουν και χίλιες δυο άλλες δουλειές εκτός από το να γράφουν ειδήσεις. Ανεβάζουν, κατεβάζουν παίχτες, παίρνουν ποσοστά από μεταγραφές, είναι σε γραφεία τύπου, κάνουν δημόσιες σχέσεις και γλείφουν ή εκβιάζουν προέδρους.
Οι αστυνομικοί βεβαίως κι εκείνοι δεν τους πάνε γιατί συνήθως ξεφτιλίζονται. Τα ΜΑΤ όπως έχουμε διαπιστώσει όλοι από την τηλεόραση είναι θρασύδειλοι και ψευτόμαγκες με τελευταίο τους κατόρθωμα το ξύλο που έριξαν μπροστά στις κάμερες τρεις μαζί σε μια ηλικιωμένη γυναίκα οπαδό του Θεολόγου. Οι hooligans άοπλοι συνήθως ή το πολύ πολύ με κάνενα καδρόνι από οικοδομή δείχνουν να μην τους φοβούνται κι ας μην τους υποστηρίζει κανείς.
Ο Mircea Eliade εντελώς απροσδόκητα φαίνεται πως τους πάει πολύ. Ο κορυφαίος αυτός θρησκειολόγος κάπου είχε γράψει: «Υπάρχει μια καρποφόρα αρχή στη ζωή: Η εμπειρία των hooligans. Τιποτα να μην σέβεσαι, μόνο στον εαυτό σου να πιστεύεις, στα νιάτα σου, τη βιολογία σου. Όποιος δεν αρχίζει έτσι απέναντι στον εαυτό του ή στον κόσμο, τίποτα δεν θα πετύχει».
Σε αυτούς τους μεγαλοπαράγοντες που οι εφημερίδες, οι τηλεοράσεις, οι εκφωνητές κάθονται προσοχή, οι hooligans γυρίζουν τα νώτα. Αμόρφωτοι και άξεστοι μεγαλοεπιχειρηματίες ζητούνε την πλατειά κοινωνική αποδοχή μέσα από την ανοδο της ομάδας και καμιά φορά να αποφύγουν την ίδια τη φυλακή πατώντας στις πλάτες των οπαδών. Παρόλους τους παιδιάστικους θυμούς και τα γελοία καμωματάκια τους έχουν απαιτήσει να τους παίρνουν στα σοβαρά έφηβοι των 16 και 18 χρονών που διψούν για κοινωνική δικαιοσύνη και δεν χαρίζονται ούτε στους γονείς τους. Και σιγά μην σκάνε τόσο για το αποτέλεσμα ενός αγώνα! Η ποδοσφαιρική συνάντηση είναι αφορμή για παρέα και συζήτηση. Η τελετουργία του πριν και του μετά μετράει εξίσου. Από τα ποδοσφαιράκια και τα UFO μέχρι τον αγώνα της Κυριακής, θέλουμε ναμαστε μαζί, μακριά από τους άλλους, αδιαφοροι για τις λεπτομέρειες, ικανοί να προκάλεσουν, με ιερή αγανάκτηση στις θεούσες πένες του αθλητικού χώρου και τους φιλήσυχους οικογενειάρχες.